می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

عـلـت دوری از یـار؛ گـنـاه است گـنـاه           ورنه پابوسی آن ساکن صحرا شدنی است

این همه اشک که جاری شده، با آمدنش           رودهایی است که تبدیل به دریا شدنی است

هیچ امّید نداریم به تدبیر کسی غیراز او           عشق دردولت مهدی است که معنا شدنی است

مادرش درس به ما داد که تنها وغریب           پشت در، بین گذر، یاری مولا شدنی است

منتقـم می رسد و با غـضب حـیـدری اش           انتـقـام گـل نشکـفـتـۀ زهـرا شدنی است

بر سر تـربت مـادر عَلَـمـی خواهــد زد           قـبر پنهـان شدۀ فاطمـه پیدا شـدنی است